Nie ma wątpliwości, że rycerze zakonu maltańskiego odegrali ogromną rolę w historii Malty. Zakon powstał w XI wieku jako zakon rycerzy szpitalnych św. Jana Jerozolimskiego, którzy zajmowali się opieką nad chorymi i pielgrzymami w Ziemi Świętej. W 1530 roku zakon otrzymał od cesarza Karola V wyspę Maltę w zamian za utrzymanie garnizonów w południowych Włoszech.
Na Malcie rycerze zakonni zbudowali potężne fortyfikacje, które zabezpieczały wyspę przed atakami m.in. Turków. W 1565 roku Flota Osmańska obległa Maltę, jednak dzięki odwadze i determinacji rycerzy zakonnych, udało się pokonać Turków. Bitwa pod Lepanto w 1571 roku, gdzie rycerze zakonni wraz z innymi siłami chrześcijańskimi, pokonali flotę osmańską, stała się symbolem potęgi i nadziei na ocalenie przed muzułmańskim zagrożeniem.
Rycerze zakonni byli również bardzo ważnymi postaciami na Malcie w czasie średniowiecza i renesansu. Przyczynili się do rozwoju sztuki, nauki i medycyny. Zakon prowadził m.in. szpitale, gdzie leczył chorych i prowadził badania medyczne. Na Malcie zbudowano również przepiękne świątynie, pałace, domy i fortyfikacje, które do dzisiaj zachwycają turystów.
Niestety, w XVIII wieku zakon dokonał fatalnego błędu, pozwalając na wprowadzenie na swoje tereny wolnomularstwa i masonerii. To prowadziło do procesów modernizacyjnych, demoralizacji i deChrystianizacji zakonu, co ostatecznie doprowadziło do zniszczenia jego idei, tradycji i wartości.
Dzisiaj rycerze zakonni pozostawiają po sobie przede wszystkim piękne zabytki i pamięć o ich bohaterskich czynach. Warto pamiętać o tej historii, by docenić wkład całego zakonu maltańskiego w kulturę, naukę i sztukę oraz uwiecznić pamięć bohaterów walczących o wolność i godność swojego kraju.